مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
سال شصت و سوم شماره 3 (پیاپی 51، خرداد 1384)

بیماران دیابتی نوع دوم اغلب چاق هستند و نیاز به مقادیر زیاد انسولین برای رسیدن به قندخون نرمال دارند. درمان با انسولین اغلب سبب افزایش وزن شده که خود موجب افزایش نیاز به انسولین می شود. در این تحقیق بررسی اثرات متفورین در ترکیب با انسولین در بیماران دیابتی نوع دوم تحت درمان با انسولین مورد بررسی قرار میگیرد.
39 بیمار دیابتی مراجعه کننده به درمانگاه دیابت بیمارستان امام خمینی در یک مطالعه کارآزمایی بالینی بطور تصادفی در 2 گروه دریافت کننده متفورین به همراه انسولین یا دریافت کننده انسولین به تنهایی قرار گرفتند و بعد از 6 ماه پیگیری HbA1C مقدار انسولین دریافتی، LDL TG,. کلسترول تام و وزن آنها در 2 گروه با یکدیگر مقایسه شد.
سطح1.56 HbA1C درصد (%95 C1 تا 2.34 درصد) در گروه متفورین پایین آمد که نشان دهنده یک تغییر مشخص (P=0.008) نسبت به افزایش 0.03 درصدی HbA1C در گروه انسولین تنها بود. متوسط HbA1C نهایی در گروه متفورین 7.96% و در گروه انسولین تنها 10.23 درصد (17% تفاوت) بود. در بیمارانی که متفورین دریافت نکردند، دوز انسولین 9.37 واحد افزایش (6 CI %95تا12 واحد) یافت که 37% بیش از دوز مورد نیاز برای بیماران دریافت کننده متفورین بود (P<0.0005). در گروه متفورین دوز انسولین 6.6 واحد CL %95) 1.24تا11.96واحد) کاهش پیدا کرد. بیمارانی که انسولین تنها دریافت می کردند. 3.08 کیلوگرم (1.56 CL %95 تا kg 4.58) افزایش وزن پیدا کردند که تفاوت معنی دار نشد. اختلاف تغییرات کلسترول تام، LDL و تری گلسیرید بین دو گروه معنی دار نشد.
نتیجه گیری و توصیه ها: اضافه کردن متفورین به انسولین باعث 17.8 درصد کاهش HbA1C نسبت به گروه انسولین تنها شد این تغییر با 37% انسولین کمتر بدست آمد. بنابراین متفوری یک داروی کمکی موثر بیماران دیابتی نوع دوم تحت درمان با انسولین می باشد.

در گذشته مهمترین عوامل بیماریزا خصوصا در جوامع در حال پیشرفت، عوامل عفونی بوده است ولی در حال حاضر بیماری های غیرواگیر، بخش عمده بیماری ها را در کلیه جوامع در حال پیشرفت تشکیل می دهند. بیماری های قلبی عروقی در این بین از اهمیت ویژه ای برخوردارند. شناسایی عوامل خطرزای بیماری های قلبی عروقی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این پروژه با هدف تعیین عوامل خطرساز سکته حاد قلبی انجام شد.
در این طرح که به صورت یک طرح مورد شاهدی از تابستان 79 تا زمستان 81 در بیمارستان امام تهران انجام شد، تعداد 242 نفر مورد (افرادی که با تشخیص سکته قلبی حاد در بیمارستان بستری شدند و حداقل 24 ساعت در بیمارستان بصورت زنده حضور داشتند) و 227 نفر شاهد به صورت غیرتصادفی ساده (Sequentail) برای شرکت در طرح انتخاب شدند. پس از ذکر پژوهشی بودن کار، پرسشنامه های از پیش آماده شده مخصوص برای افراد مورد و شاهد بطور جداگانه تکمیل شد که پرسشنامه ها داده ای مختلف را در زمینه گذشته بیماران از جهت برخورد با عوامل خطرزا مورد بررسی قرار می دادند. عوامل مورد بررسی عمدتا شامل عوامل دموگرافیک و تغذیه ای، عوامل مربوط به مصرف دخانیات، فعالیت فیزیکی، عوامل مرتبط با خواب و استرس های روانی می گردیدند.
میانگین سنی افراد مورد بررسی 54.8±11.9 سال بود که این رقم تفاوت معنی داری را بین افراد گروه مورد و شاهد نشان داد. قابل ذکر است که افراد گروه مورد و شاهد پیشاپیش از این جهت با یکدیگر همسان شده بودند. همچنین در این مطالعه تفاوت معنی داری بین فراوانی جنسی افراد مورد بررسی بدست نیامد. در این مطالعه دیده شد که فراوانی مصرف توتون و تنباکو در افراد گروه مورد بطور معنی داری بیش از افراد گروه شاهد بود (P<0.05). همچنین فراوانی مصرف نوشابه های الکلی در افراد گروه شاهد بطور معنی داری بیشتر از افراد گروه مورد بود و در افراد گروه مورد دیده شد که فراوانی مصرف چای و میزان استرس در منزل و محیط کار بطور معنی داری بیش از افراد گروه شاهد بود (P<0.05). تفاوت معنی داری بین میزان فعالیت در دو گروه مورد و شاهد مشاهده نشد. میزان خواب با کیفیت کم در گروه مورد بیشتر از گروه شاهد بود (P<0.027).
نتیجه گیری و توصیه ها: در مجموع با توجه به یافته های این بررسی به نظر می رسد که مهمترین عوامل خطرزا در جامعه بررسی شده وضعیت تغذیه ای، مصرف دخانیات، تجربه استرس زاها و بالابودن میزان ادراک استرس، خواب با کیفیت کم و فعالیت ورزشی ناکافی بوده اند.

پژوهش ها نشان می دهند دانشجویان پزشکی در مقایسه با سایر دانشجویان به علت طولانی بودن دوره تحصیل و ماهیت رشته مانند فراگیری مهارتهای بالینی و تصمیم گیری های بالینی، در معرض عوامل فشارزای روانی قرار می گیرند. این مطالعه قصد دارد وضعیت اضطراب و عادات بهداشت روانی را در دانشجویان سال آخر پزشکی بررسی نماید و ارتباط بین عادات بهداشتی و پاره ای از متغیرهای زمینه ای و میزان اضطراب را مطالعه کند.
در این مطالعه 250 نفر کارورز رشته پزشکی که در 6 ماهه پایان دوره پزشکی عمومی هستند پرسشنامه مربوط به اضطراب آشکار و پنهان (مقیاس اشپیل برگر) و پرسشنامه پندل مربوط به عادات بهداشت روانی را تکمیل نموده و به پرسشهای مربوط به اطلاعات زمینه ای پاسخ گفته اند.
یافته ها و یافته های این پژوهش نشان داد که 6.6% از دانشجویان پزشکی دارای اضطراب آشکار شدید و 4.9% دارای اضطراب پنهان شدید هستند. بررسی وضعیت عادات بهداشتی نیز نشان داد که 8.3.3% ازدانشجویان دخترو 84.6% از دانشجویان پسر دارای عادات بهداشت روانی ضعیف اند. اگرچه در این مطالعه بین اضطراب و عادات بهداشتی رابطه آماری معنی داری به دست نیامد. این بررسی ارتباط آماری معنی داری را بین میزان اضطراب و رضایت از سلامت روانی نشان داد. (P=0.000).

مطالعات بی شماری، تاکنون، نشان داده اند که استفاده از روش «روتین» برای انجام آزمایشات پاراکلینیکی قبل از اعمال جراحی، نه تنها هزینه- ثمربخش نیست، بلکه باعث بهم خوردن برنامه اتاق های عمل شده، خطر محکومیت قانونی پزشکان را افزایش داده و حتی در مواردی برای سلامت بیماران خطرآفرین می باشد. از سوئی دیگر نتایج چنین آزمایشاتی ندرتا موجب تغییر در طرح درمانی بیماران می شود. روش جایگزینی که تابه حال پیشنهاد می شد، انجام آزمایشات برمبنای اندیکاسیون های حاصل از شرح حال و معاینه بالینی می باشد که منجر به حذف آزمایشاتی به میزان 60 درصد می شود. چنین روشی متاسفانه در هیچ جای جهان نتوانسته است که جایگزین روش روتین شود. علت آن، سادگی و سهولت بسیار زیاد روش «روتین» در برابر پیچیدگی و مشکلات روش «روتین» مبتنی بر اندیکاسیون می باشد.
براساس یک مطالعه توصیفی گذشته نگر، پرونده 1700 بیمار که در طبقه بندی جامعه آمریکایی متخصصان بیهوشی American Society of Anesthesiogists در گروه I و II قرار می گرفتند و در بخش های جراحی عمومی بیمارستان سینا از اول مهرماه 79 لغایت مهر 80 بستری گردیده اند بررسی شد. نتایج آزمایشات شمارش کامل گلبولی، قندخون ناشتا، نیتروژن اوره، کراتینین، سدیم و پتاسیم خون و رادیوگرافی قفسه سینه و الکتروکاردیوگرام و آزمایش کامل ادرار، بین دو گروه زیر چهل سال (894 مورد) و چهل سال و بالاتر (806 مورد) مقایسه و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
از تعداد 4935 مورد آزمایش که بر روی بیماران زیر چهل سال انجام شده تنها 1004 مورد (20.3%) براساس شرح حال و معاینات بالینی اندیکاسیون داشته است و نتایج آنها در طرح درمانی هیچ بیماری تاثیر نداشته است. در بیماران 40 ساله و بالاتر، 6300 مورد آزمایش انجام شده است که تعداد 3361 مورد آن (53.3%) اندیکاسیون داشته است. در این گروه طرح درمانی پنج بیمار به علت آزمایشات تغییر کرده است.
نتیجه گیری و توصیه ها: انجام آزمایشات قبل از اعمال جراحی به روش «روتین» معایب متعددی دارد که هزینه - ثمربخش بودن آنرا تایید نمی کند و روش جایگزینی آزمایشات «مبتنی بر اندیکاسیون» نیز در مرحله اجرا مشکلات و پیچیدگی های خاص خود را دارد. محدود کردن آزمایشات روتین به گروه سنی چهل سال و بالاتر و انجام ندادن هیچ آزمایشی در گروه سنی زیر چهل سال، در عین حفظ سادگی و قابل اجرا بودن روش روتین، موجب کاهش چشمگیر هزینه های زاید (52%)، بدون تاثیر سو در روند درمان و سلامت بیماران می شود.

اکلامپسی و پره اکلامپسی با فشارخون بالا و پروتئینوری تشخیصی داده می شود. اختلالات فشارخون یکی از عوامل اصلی منجر به فوت زنان باردار در سرتاسر جهان می باشد. هرچند که پاتوفیزیولوژی اختلالات فشارخون ناشی از حاملگی نامشخص است اما اجماع یافته ها، راه حل اصلی در جلوگیری از بروز بیماری برای مادر و جنین را تشخیص سریع و درمان قاطع می دانند. تغییرات عناصر جزئی سرم در طول حاملگی در پیش بینی بیماری و فهم صحیح وضعیت بیمار، از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است.
بدین منظور مطالعه ای برای تعیین مقادیر کلسیم، فسفر، و پروتئین تام سرم زنان حامله در دو گروه سالم (55 نفر) و دارای فشارخون مرضی (52 نفر) در هفته 32 الی 40 حاملگی در بیمارستان لقمان تهران انجام پذیرفت. گروه مورد مطالعه (case) شده بود. با کمک پرسشنامه، اطلاعاتی مانند سن، گروه خونی، تعداد زایمان، و فشارخون، از افراد مورد مطالعه جمع آوری گردید. اطلاعات حاصله با کمک برنامه کامپیوتری مانند SPSS، EXCEEL و روش آنالیز واریانس مورد تحلیل قرار گرفت.
میانگین سطح کلسیم سرم در گروه کنترل 0.74 ± 9.18، گروه پره اکلامپسی خفیف 0.9 ± 8.81، گروه فشارخون مزمن 0.3 ± 8.91، گروه پره اکلامپسی شدید 0.38 ± 7.85، و گروه اکلامپسی 0.47 ± 7.83 برحسب میلی گرم در دسی لیتر بدست آمد. میانگین فسفر سرم در گروه شاهد 3.34، پره اکلامپسی خفیف 3.59، پره اکلامپسی شدید 4.27، اکلامپسی 3.74، فشارخون مزمن 4.09، میلیگرم در دسی لیتر حاصل گردید. میانگین پروتئین تام سرم در گروه پره اکلامپسی به ترتیب 5.46 و 5.04 میلی گرم در دسی لیتر بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: براساس یافته های ما، پره اکلامپسی شدید، و اکلامپسی با کاهش سطح سرمی کلسیم، پروتئین تام و افزایش سطح سرمی فسفر همراه می باشد (P<0.0001).

این مطالعه به منظور بررسی اختلالات الکترونیکی و گازهای خونی در شیرخواران مبتلا به تنگی هیپروترویک پیلور انجام شده و سایر متغیرهای وابسته به مطالعه نیز مورد بررسی قرار گرفته اند.
در این مطالعه 161 شیرخوار مبتلا به تنگی هیپروترویک پیلور که در فاصله فروردین 1375 لغایت اسفند 1380 به مرکز طبی کودکان دانشگاه علوم پزشکی تهران مراجعه و تحت عمل جراحی قرار گرفته اند مورد بررسی واقع شدند.
یافته ها و نتایج به دست آمده نشانگر وقوع آلکالوز متابولیک هیپوکالمیک در 40% بیماران بوده است. و نسبت بروز تنگی هیپروترویک پیلور در پسران شایعتر از دختران بود. شایعترین سن بروز بیماری هفته اول تا پنجم زندگی بدست آمد. 30% بیماران ایکتر بالینی داشتند Olive sing در 37% موارد مثبت بوده است. بهترین روش بررسی تشخیصی سونوگرافی است. میانگین زمان شروع تغذیه دهانی بعد از عمل جراحی 20 ساعت و عارضه بعد از عمل جراحی دو مورد بوده است.

کمر درد یکی از شایع ترین مشکلات ستون فقرات کمر در انسان است و نقش عضلات کمری و رفتار آن در حرکات روزمره از اهمیت خاصی برخوردار می باشد. رفتار حرکتی مناسب مفاصل ران و زانو در انجام حرکات نرم و بدون استرس براساس بیومکانیک می تواند سلامت حرکتی ستون فقرات را تامین کند، بطوریکه وجود حرکات دقیق و مناسب در مفاصل ران و زانو در زنجیره حرکتی با ستون فقرات کمری می تواند برآیند و تبدیل نیروهای وارده به مهره های کمری را مناسب تر و کارآمدتر در جهت افزایش بازده حرکتی نماید. این پژوهش نگرشی دارد بر میزان مداخله مفاصل مجاور ستون فقرات کمری در بهبود علائم در بیماران مبتلا به کمردرد و توجه به آن در درمان های فیزیکی.
تعداد 50 بیمار خانم مبتلا به کمردرد با علت استئوآرتریت ستون فقرات کمری در این پژوهش شرکت کردند و به دو گروه کنترل و درمان مکمل تقسیم شدند. گروه کنترل تحت درمان فیزیوتراپی با روش رایج (گرمای سطحی، اولترسوند، تنش، ورزشها فلکسوری و اکستانسوری کمر) قرار گرفتند و گروه دوم کلیه مراحل درمانی گروه اول را به همراه درمان های تقویتی و استرچینگ عضلات موثر در حرکات ران و زانو (لاتیسیموس دورسی، ایلیوپسوآس، گلوتئوس ماکزیموس، کوادریسپس و همسترینگ) را دریافت می کردند. دامنه حرکتی مفاصل کمر، ران و زانو توسط گونامتر و درد حین حرکت ستون فقرات کمر در تمام محورها توسط مقیاس کمی درد (VAS) در قبل، بعد از جلسه پنجم و دهم جهت مقایسه اندازه گیری شدند.
در گروه اول دامنه حرکتی مفتصل ران، زانو قبل و بعد از درمان فیزیوتراپی تفاوت معنی داری را نشان ندادند ولی کاهش معنی داری بین جلسات قبل و دهم برای شاخص درد وجود دارد (P<0.05) در حالیکه این کاهش در بین جلسات قبل و پنجم و همچنین پنجم و دهم معنی دار نیستند. همچنین افزایش مختصر و معنی داری در حرکات ستون فقرات کمری بین جلسات قبل و دهم بوجود آمد (P<0.05). در گروه دوم دامنه حرکتی مفاصل ران، زانو و کمر و همچنین مقیاس درد در حرکات کمر قبل و بعد از درمان فیزیوتراپی تفاوت معنی داری را بین جلسات قبل و دهم و همچنین جلسات قبل و پنجم و نیز پنجم و دهم نشان دادند (P<0.05). مقایسه دو گروه تفاوت معنی داری را بین قدرت عضلات در قبل و بعد از درمان به همراه نداشت ولی افزایش دامنه حرکتی ران، زانو و کمر بعد از فیزیوتراپی در گروه دوم بیشتر از گروه اول بود (P<0.05). در بررسی اثر درمان فیزیوتراپی بر کاهش درد در حرکات ستون فقرات کمری گروه درمان مکمل بهبودی بیشتری را گزارش کردند (P<0.05) نتیجه گیری و توصیه ها: همراهی کاهش درد در سطح قابل قبول با بهبود حرکتی در مفاصل کمر، ران و زانو نشان می دهد که درد بیماران کمر دردی زمانی کاهش پیدا می کند که رفتار حرکتی در اندامهای تحتانی و کمر بطور همزمان به محدوده طبیعی نزدیک شوند. یعنی استرچ عضلات کوادریسپس، همسترینگ، گلوتئوس ماگزیموس و لاتیسموس دورسی و تقویت آنها در کنار ورزشهای انتخابی ستون فقرات کمر، می تواند پاسخ بیماران به درمانهای ضدالتهابی و تسکینی را بهتر کند.

هدف این مطالعه تعیین توزیع فشار داخل چشمی جمعیت تهران و عوامل موثر بر آن است.
در مطالعه شاخص های چشم پزشکی مردم تهران از طریق یک مطالعه مقطعی 4565 شهروند تهرانی وارد مطالعه شدند. در این مقاله یافته های مربوط به فشارداخل چشم شرکت کنندگان با سن 10 سال یا بیشتر که دارای گلوکوم نبوده و یا مشکوک به آن نبودند ارائه می گردد. تمام شرکت کنندگان تحت آزمایشات مشخصی در قالب یک پروتکل معاینه شامل اندازه گیری فشار داخل چشم، معاینه ته چشم و اندازه گیری بعضی از اندکس های چشمی قرار گرفتند. همچنین از تمامی آنها اطلاعات دموگرافیک جمع آوری گردید و مورد مصاحبه نیز قرار گرفتند. توزیع فشار داخل چشمی شرکت کنندگان برحسب سن، جنس و تعدادی از پارامترهای چشمی بررسی گردید.
میانگین و انحراف معیار فشار داخل چشم در کل شرکت کنندگان برابر با 2.6 ± 14.5 میلی متر جیوه بود و در زن ها و مردها به تفکیک برابر با 2.5 ± 14.5 و 2.7 ± 14.4 بود. مقدار فشار داخل چشم با افزایش سن و نسبت کاپ به دیسک افزایش می یابد و تنها در سنین بالا مقدار آن اندکی افت می کند. همچنین مقدار آن از وضعیت انکساری نرمال به سمت نزدیک بینی نیز به صورت غیرخطی افزایش می یابد.
نتیجه گیری و توصیه ها: میانگین و دامنه طبیعی فشار داخل چشم و رابطه آن با متغیرهای گوناگون بررسی شد که با مطالعات دیگر تفاوت هایی مشاهده گردید. باتوجه به یافته های این مطالعه، منطقی است که توزیع فشار داخل چشم در افراد طبیعی و افراد مبتلا به گلوکوم جداگانه بررسی گردد و شیوع عوامل خطر آن نیز جداگانه گزارش گردد تا نتایج مطالعات به طور منطقی تری قابل مقایسه باشند.

اگرچه درسال های اخیر در رابطه با درمان لوپوس تحقیقات متمرکزی صورت گرفته، لیکن تعداد کمی از این مطالعات در ارتباط با نفریت لوپوسی در اطفال بوده است. این بیماری در کودکان بویژه در گروه های مبتلا به گلومرولونفریت پرولیفراتیو منتشر و التهاب فعال انترسیس با پیش آگهی نامساعدی روبرو می باشد. همزمان با دسترسی به پروتکل های درمانی جدید در رابطه با بیماران مبتلا به انواع شدید نفریت لوپوسی، مشخص نمودن کودکانی که در معرض ابتلا به نارسائی کلیه قرار دارند، می تواند از اهمیت فزاینده ای برخوردار باشد. این مطالعه به منظور بررسی سیر بالینی، هیستوپاتولوژی، یافته های سرولوژیک و اهمیت پروگنوستیک برخی پارامترها در تعیین ریسک فاکتورهای دخیل در پیدایش نارسائی کلیه و مرگ و میر در کودکان مبتلا به نفریت لوپوسی انجام شد.
در این مطالعه پرونده 30 کودک زیر 16 سال و مبتلا به نفریت لوپوسی که در مرکز طبی کودکان بین سال های 1368 لغایت 1377 بستری و تحت درمان قرار گرفته بودند، بصورت گذشته نگر مورد بررسی قرار گرفت. از همه بیماران قبل از شروع درمان بیوپسی کلیه از راه پوست بعمل آمد. در 3 مورد بیوپسی پیگیری انجام شد. ضایعات براساس کلاسیفیکاسیون سازمان بهداشت جهانی World Health (Organization WHO) درجه بندی گردید. پارامترهای بالینی و سرولوژیکی در زمان بیوپسی کلیه ثبت گردید.
از همه بیماران طی یکسال از شروع بیماری بیوپسی کلیه بعمل آمد. از این تعداد براساس طبقه بندی WHO در یک مورد کلاس II، 5 مورد (16.7%)، کلاس III، 21 مورد (70%) کلاس IV و 3 مورد (10%) کلاس V از جمله یافته های مشاهده شده در مطالعه هیستولوژیک بود. میانگین پیگیری بیماران 60 ماه بود. در بیوپسی های انجام شده در زمان پیگیری یافته ها از نظر هیستولوژیکی در دو مورد ثابت و در یک مورد پیشرونده گزارش گردید. در مجموع میزان ماندگاری 5 ساله کلیه و بیمار بترتیب 46.67% از (14از30) و 93.33% (2 از 30) بود. در گروه مبتلا به کلاس IV این میزان بترتیب 47.61% (10 از 21) و 95.21% (20 از 20) از بیماران را شامل می شد. بیشترین موارد نارسائی پیشرفته کلیه 66.66% (2 از 3) و مرگ و میر 33.33% (1 از 3) در کودکانی مشاهده شد که مبتلا به کلاس V بیماری بودند. هیپرتانسیون مداوم، آنمی (هموگلوبین کمتر از<10gr/dl)، کلیرانس کراتینین کمتر از 75/ml/min/1.73m2، پروتئین اوری در حد نفرتیک در زمان انجام اولین بیوپسی از جمله پارامترهائی بودند که بین این فاکتورها و سیر بیماری بطرف اختلال عملکرد یا نارسائی پیشرفته کلیه رابطه معنی داری وجود داشت(p<0.01) نتیجه گیری و توصیه ها: در این مطالعه کودکان مبتلا به کلاس IV نفریت لوپوسی نسبت به دیگر مطالعات انجام شده در سالهای قبل از پیشآگهی بهتری برخوردار بودند. از طرف دیگر بیماران مبتلا به پرفشاری خون، آنمی، کلیرانس کراتینین کمتر از73m2 ml/min/1.، پروتئین اوری در حد نفرتیک و نفریت لوپوسی کلاس V در زمان تشخیص با ریسک بالائی از سیر بیماری بطرف اختلال عملکرد یا نارسائی پیشرفته کلیه مواجه می باشند. کلاسیفیکاسیون هیستولوژیک ضایعات در شروع بیماری، اعمال برخی مراقبت های درمانی ویژه، استفاده از برخی روش های درمانی تهاجمی از قبیل انفوزیون پالس متیل پردیزولون و پالس سیکلوفسفاماید از جمله اقداماتی هستند که بنظر می رسد در پیشگیری از مختل شدن عملکرد کلیه و افزایش میزان بقا کلیه و ماندگاری بیماران موثر باشد.

ساب کلینیکال هیپرتیروئیدی، وضعیتی است که با TSH پایین تر از حد نرمال و سایر اندکس های تیروئیدی نرمال تعریف می شود و اگرچه معمولا علایم بالینی ندارد ولی عوارض زیادی را خصوصا در افراد مسن موجب میگردد. روش اندازه گیری TSH در ایران عمدتا روش IRMA است. هدف از انجام این طرح، تعیین ارزش TSH پایین در این افراد و کمک به نحوه تصمیم گیری در برخورد با این بیماران می باشد.
جمعیت مورد مطالعه در این طرح را افراد با TSH سرمی کمتر از 5mu/l به روش IRMA) و T3 و (T4 نرمال بدون بیماری واضح تیروئیدی و غیرتیروئیدی که به درمانگاه های غدد شریعتی و امام خمینی مراجعه کرده بودند، تشکیل می دادند. یک نمونه TSH پایه و نمونه دیگر، 30 دقیقه بعد از تزریق وریدی TRH گرفته شد و ارتباط TSH پایه با ساب کلینیکال هیپرتیروئیدی در این افراد مورد بررسی قرار گرفت.
افراد تحت مطالعه براساس TSH پایه به 5 گروه تفکیک شدند. شیوع ساب کلینیکال هیپرتیروئیدیسم در این گروه ها بدین قرار بود: در افراد با TSH پایه0.1mu/l و کمتر، 100%، mu/l 0.2-0.1، %75، 0.2-0.3mu/l، %38.5، 0.3-0.4mu/l، %14.3 و در موارد بیشتر از 0.4mu/l، مشخص شد که این روش برای تشخیص ساب کلینیکال هیپررتیروئیدی به تنهایی مناسب نیست، همچنین بین مقادیر TSH پایه و d.TSH رابطه خطی (r =0.68; P<0.001) و کوبیک (Cubic)، (r =0.79, P<0.001) وجود داشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: از آنجا که آزمون TRH پرهزینه است و انجام آن برای تمامی موارد مقرون به صرفه نیست، می توان مقادیر TSH کمتر از0.25mu/l را بیمار و مقادیر بیشتر از0.4mu/l را نرمال قلمداد نمود و برای موارد بین 0.25-0.4mu/lبا در نظر گرفتن خطر بیماری برای هر فرد، در صورت لزوم آزمون TRH را انجام داد.

تشخیص مننژیت باکتریال مشکل است بخصوص در کودکان کوچکتر که علائم و نشانه ها اغلب غیر اختصاصی هستند، و به علت عارضه و مرگ و میر بالایی که دارد تشخیص زودرس آن حائز اهمیت است. اخیرا از پروکلسیتونین بعنوان یک مارکر عفونتهای شدید برای افتراق مننژیت باکتریال از غیرباکتریال استفاده شده است. هدف از این مطالعه تعیین ارزش تشخیصی سطح پروکلسیتونین در سرم در افتراق مننژیت باکتریال از غیرباکتریال میباشد.
در یک مطالعه از نوع بررسی تست تشخیصی، سطح پروکلسیتونین سرم در 43 کودک بزرگتر از دو ماه مراجعه کننده به مرکز طبی کودکان سنجیده شد. بیماران براساس نتیجه Universal bacterial PCR به دو گروه مننژیت باکتریال (11 نفر) و غیرباکتریال (32 نفر) دسته بندی شدند. سپس سطح پروکلسیتونین بین دو گروه با تست آماری Mann- Whitney test مقایسه گردید.
سطح پروکلستیونین در گروه مننژیت باکتریال نسبت به غیرباکتریال به طور معنی دار بالاتر بود (به ترتیب (p<0.000, 0.9, 12.8±13.7 با درنظر گرفتن غلظت >5ng/ml بعنوان مارکر عفونت باکتریال حساسیت و ویژگی به ترتیب 100% و 97.1% بودند.
نتیجه گیری و توصیه ها: براساس نتایج به دست آمده میتوان از سنجش پروکلسیتونین در سرم برای افتراق مننژیت باکتریال از غیرباکتریال استفاده کرد.